Oma en Opa

Ons eerste kleinkind !
Merel 27 maart 2009 2kg900 48cm

Vita(mientje)

Het gaat goed met haar hoewel de kilo's er niet aanvliegen ondanks de extra lekkere hapjes blijft ze aan de 'iele' kant. Ze slaapt alle opgelopen stress weg, is gisteren voor de 1° keer weer meegeweest met de rest van de meute maar op bekend terrein ( ff nog het zekere voor het onzekere nemen van mijn kant dan). Volgende week gaan we terug richting Arc, Vita zal de 'biches' ginder wel zien zitten maar of IK er klaar voor ben ????
Zo zag ze eruit de dag dat ze gevonden werd heel duidelijk dat ze in die 10 dagen geen voedsel gevonden heeft.
Op aanraden van de da. meerdere keren per dag zeker geen grote hoeveelheden en daar had ze ook geen behoefte aan. Wel aan die meedere kleine porties.
Toen vrijdag voor de eerste maal sinds haar terugkomst die neus boven het aanrecht kwam, wist ik dat ze het ergste wel door was. En zo ziet ze er dus nu uit met terug wat beaglekuren. Alleen het geheibel van de jonge honden waar ze zelf ook maar al te graag aan deelnam verdraagt ze (nog)niet wanneer het haar te druk wordt, trekt ze zich terug in de bench ... lekker rustig.

De dag dat Vita gevonden werd, is Nicky geopereerd aan een tumor die heeft een flinke ristsluiting van zo'n 25 cm en mist aan die kant een aantal tepels maar ach so what voor mij hoeft ze niet deeltenemen aan een modellen wedstijd. Voor haar leeftijd (bijna 13) heeft ze dit goed doorstaan en ook zij is gisteren voor de eerste maal weer meegeweest. Ze is begonnen aan haar 2° jeugd :-) Na de operatie mocht ze niet op de bank springen nog voor ik het maar kon uitspreken zat madamme al OP de bank. De eerste dagen benchrust raadde de da. aan ... tja dat moet je dan een beagle wijsmaken .... na 5 minuten had ze de bench al verbouwd.
Dus gewoon haar, haar gang laten gaan ze weten zelf wel wat kan en niet kan.


En nu maar hopen dat ze nog een aantal jaren meekan aan haar temperament en kuren ligt het momenteel niet ze heeft de touwtjes goed in handen (of zegt met pootjes) de jonge HOOLIGANS weten goed dat ze haar met rust moeten laten en dat heeft niets te maken met ziekte gewoon ze staat met haar 4 pootjes stevig aan de top van het 'pack' en die geeft ze nog lang niet door.

Eind goed ....

We zijn terug thuis. Hebben er iets meer dan 1000 km opzitten maar Vita slaapt vandaag in haar eigen mandje. Er zijn enkele grammen bijgekomen maar ze staat nog eeeerrrg scherp. Ze krijgt kleine porties meerder malen per dag zodat haar maag en darmen terug aan voedsel kunnen wennen. De begroeting was enorm emotioneel ze is nog wat zwakjes om te blaffen maar vreugdepiepjes kwamen er wel en geen moment week ze van mijn zij.Enfin ben benieuwd hoelang het duurt voor ik ze weer in die denkbeeldige salami draai :-)
Ze heeft de hele reis geslapen, net gegeten, het hele huis terug verkent en ligt na een diepe zucht op haar favoriete plaatsje achter de kachel lekker warm tot het TE heet wordt aan haar vachtje en dan zal ze haar andere favoriete stekkie wel opzoeken nl. op de bank knus bij de vrouw onder de dons.
We zullen er beiden van genieten na 14 dagen van angst.

Update Vita

Vandaag de eerste foto's van Vita doorgekregen .... vreselijk ... ze heeft zo goed als niets gegeten in die 10 dagen. Everzwijn, ree en hert is een beetje te groot voor een eenzaam beagletje. Ik schrok toch wel eventjes zo mager dat ze is. Ze krijgt nu elke dag beetje bij beetje wat voer want een volle bak is ook weer teveel van 't goede. Ze wordt prima verzorgt daar hoef ik me geen zorgen om te maken, ze mag het huis delen met 2 andere honden. Nouga de blonde terriër en Perle een braque d'Auvergne ook een vondeling die 2 jaar geleden naast de snelweg is gevonden ook helemaal uitgehonderd en van slag en die zoals wij dat zeggen met haar gat in de boter is gevallen ten huize Molard.
Als alles hier is geregeld vertrek ik zaterdag met mijn jongste zoon naar Arc en hopen wij 's avonds terug thuis te zijn met mijn Vita veilig en wel.
Ik zal zo blij zijn haar terug te hebben en ja ik zou haar graag vermanend toespreken en haar wijzen op de gevaren van er alleen op uit te trekken maar of dit voorval de passie van die neus gaat temperen ??? ik geloof het niet. Of beter ik weet zeker van niet.
Beagles het blijft een uitzonderlijk ras je moet leren leven met die zelfstandigheid zoniet begin er dan niet aan.
Ik hoop alleen dat ik mijn portie 'paniek' voor vele jaren heb gehad.

YES

Gisteravond telefoon, Giel nam op stamelde wat en gaf vlug dat ding aan mij een franse meneer. "Allo c'est Laurent blablabla !!! " Laurent had net telefoon gehad van een kennis die een beagle gevonden had met een halsband waarop zijn nummer staat. De honden hebben in Arc steeds een oranje fluoriserende halsband om dit voor 't geval er eentje te ver weg gaat(en achterblijft) en dat die dingen nuttig zijn, blijkt nu wel ...
Achteraf het hele verhaal gekregen ....
Deze kennis woont zo'n 40 km verder dan Arc, zag een beagle langs de weg lopen maar hij kon ze niet lokken, ze was te bang dus had hij zijn eigen labrador erbij gehaald en zo Vita kunnen aanlijnen. Hier kent men nog niet eens de geburen daar kent iedereen iedereen zelfs ver buiten het dorp.
Vita is nu bij Fabrice, ze is sterk vermagert en zwakjes maar had al een bakje brokken met honing op. Voor alle zekerheid gaat hij vandaag naar de dierenarts met haar. Verder zal ze nu rust, voer en heel veel knuffels nodig hebben om dit avontuur zo vlug mogelijk te vergeten. Hopelijk trekt ze hier een les uit ... alhoewel ??? We kennen ons ras .... het zijn schatten van honden met oren gelijk teloren maar horen ????
Nu nog organiseren hoe en wanneer we haar gaan ophalen. Ik zou vandaag al vertrokken zijn maar volgens Fabrice is het beter van niet omdat er veel sneeuw verwacht wordt. Hij vond het niet raadzaam om onder die omstandigheden aftekomen. Normaal vertrekken we donderdagnacht naar Bretagne ook weer met de honden naar een andere franse kennis. Ik wil Vita zo snel mogelijk thuis dus dat wordt afwegen en organiseren.
ZE is boven water en dat is het belangrijkste !!!!!

Vita

Je weet dat werken met honden een risico inhoud,net zoals een hond loslaten een zeker risico inhoud. Je denkt er wel aan maar als het je overkomt dan .....
Het laatste weekend van november is steeds gereserveerd voor het 'fête de la chasse' in Arc-en-Barrois.
Na vijftien jaar werken met honden overkomt ons een groot verdriet.
Vita is verdwenen, de hele week is er iemand van ons ginder gebleven, heeft gezocht en gezocht.Het afgelopen weekend hebben we flyers rondgehangen in elk winkeltje, telefooncel,jachthut in de omgeving hangt een flyer. We hebben km's rondgereden de kleine wegen de grotere,jagers aangesproken. Soms met een hoopgevende bericht dat ze gezien is. Maar we zijn zonder Vita terug gekeerd. We hebben haar niet gevonden,gezien of gehoord.
Onzekerheid waar zit ze ? leeft ze nog ? wat is haar overkomen ?

De foto's

Opgelet Ginger in aantocht.

Scherpe bocht naar rechts.

Dit lijken wel beagles in de mist (verkeerd knopke dus)

Hmm 't ruikt toch anders dan anders.

Nog een rondje ?

Zelfs de kippen raakten de weg kwijt in die witte wereld.